Bir metni övmek için onun şiire ne kadar yaklaştığına vurgu yaparız. “Hattâ Tunç! Biraz kulağını bana yaklaştırır mısın, bir şey söyliyeceğim!” Bülent Ecevit'in; arkadaşı Tunç Yalman'a yazdığı bir mektuptan alıntıladığımız bu sözlerdeki hayal gücü, şiiri geçiyor. Robert Koleji yeni bitirmiş ve Ankara’ya döndüğü için arkadaşlarından uzak kalmış olan genç Bülent Ecevit, mektuplarından anladığımız kadarıyla aslında başkenti “Rahşanapoli” olan ütopik bir ülkede yaşamaktadır. Kendisi de bu ülkenin şairidir.

Gelecekte Türk tiyatrosunun önemli isimleri arasına girecek olan Tunç Yalman’a Bülent Ecevit tarafından yazılan mektuplar Türk edebiyatının eşsiz örnekleri arasında. Bu niteliğinin yanında, Türk toplumunun siyasi bir figür olarak tanıdığı Bülent Ecevit'in inanç dünyası, edebi kişiliği, gençlik heyecanları ve daha birçok bilinmeyen yönü söz konusu mektuplar sayesinde okurun ilgisine sunuluyor.

Velhasılı böyle. Artık anladım ki hayat dalgalar gibi üstümüzden geçecek. Dalgalar ki yükseldikçe saadet, alçaldıkça kederdir. Ve dalgalar ki bir yükselip bir alçalır.

Bülent Ecevit’in 1940’lı yıllar boyunca Tunç Yalman’a yazdığı mektuplar Türkiye’nin en önemli siyasi figürlerinden birinin gençlik yılları hakkında birçok bilinmeyeni içeriyor. Genç Ecevit’in gençlik hezeyanları, intihar düşünceleri, mistik dinî düşünceleri, şaşırtıcı siyasi görüşleri, ilk aşkı, Rahşan Ecevit ile olan ilişkisi vb. Bülent Ecevit Robert Kolej’den sınıf arkadaşı olan tiyatro yönetmeni Tunç Yalman’a samimi bir dille duygularından söz ediyor, ilk edebi ürünlerinden (şiirler, tiyatro eserleri vb.) örnekler paylaşıyor.