Babamın ceketinin altında uyuyor gibi görünüyordum. Ama her şeyin farkındaydım. Bizi görenler önümüzdeki sakız kutusuna avuçlarında tuttuklarını bırakıyordu. Arada çilek kokusu alıyordum. Yüzüme vuran güneş nedeniyle burnumun kenarındaki lekeler çoğalmıştı. Yanımızda geçen biri "Hayta..." demişti. Onun için ben bir haytaydım. Bana göreyse bu düşüncesi büyük bir HATAYDI...

"Onlara göre ben bir Hayta’ydım. Bana göreyse bu düşünceleri büyük bir hataydı."

Bu hikâye, üzerinde toplum baskısı hissederek kabuğuna çekilen çocukları fark ettiriyor; haksızlığa uğradığında sesini çıkaramayan çocuklara ise cesaret veriyor. Hata yapmanın her zaman kötü bir sonuç doğurmadığını, aksine bazen yeni kapılar açabileceğini gösteriyor. “Hayta” ya da “işe yaramaz” olarak görülen insanlara karşı empati kurmanın önemini vurguluyor. Aynı zamanda yazmaya teşvik eden bir anlatıya sahip olan hikâye, yazarlığın ve ortaya çıkan eserlerin değerinin altını çiziyor. Öz güveni artırmaya yönelik bir kurgu üzerinden ilerlerken dayanışmanın ve desteğin hayatı nasıl dönüştürebileceğini gözler önüne seriyor. Tüm bunların yanı sıra aile içi iletişimin önemini hatırlatıyor ve toplumun birey üzerindeki belirleyici rolünü tartışmaya açarak “birey olabilme” meselesini düşündürüyor.