Mısır Valisi Kavalalı Mehmed Ali Paşa’nın isyanı ve askerî kuvvetlerinin kazandığı zafer sonucunda Osmanlı için Mısır meselesi ciddi bir tehdit haline gelmişti. Bu durum, isyanın başından itibaren Osmanlı Devleti’ne müdahale için fırsat kollayan Rusya’nın, Doğu Sorunu’nda en önemli aktör konumuna yerleşmesine yol açtı. 

Son dönemlerde içinde bulunduğu koşullar nedeniyle Rusya için bir tehdit olmaktan çıkan Osmanlı Devleti’nin varlığının muhafazası, özellikle I. Pavel’in saltanat devrinden itibaren Rus dış politikasının temel kaidesi haline gelmişti. Rusya, bu politikanın mimarı Kont Viktor Koçubey’in ifadesiyle, “kendisinden daha rahat ve sessiz bir komşu düşünülemeyecek olan” Osmanlı için ciddi bir tehlike olarak gördüğü Mehmed Ali Paşa karşısında son derece kararlı bir siyaset izleyecekti. 

Dr. Şenay Döner Osmanlı’nın zihin dünyasında azılı bir düşman olarak görülen ve “Moskof” tabiriyle isimlendirilen Rusya ile Osmanlı Devleti arasında nispeten ılımlı rüzgârların estiği bir dönemi ele alıyor. Bâbıâli’nin bu süreçte Rusya ve Avrupa devletleri arasında izlediği siyaseti ortaya koyarak 19. yüzyıl Osmanlı diplomasi tarihine katkı sağlıyor. İngilizce, Rusça ve Türkçe kaynakları bir arada değerlendirerek ittifakın her iki tarafındaki niyetleri, zihniyeti ve üçüncü bir taraf olarak Avrupa devletlerinin bu gelişmeye verdiği tepkileri, başka bir deyişle, Osmanlı-Rus ittifakının Avrupa başkentlerindeki yansımalarını analiz ediyor.

Osmanlı-Rus ittifakının Avrupa başkentlerindeki yansımaları Rusya’nın Londra elçisinin eşi Madame de Lieven’in Rusya Savaş Bakanı (ve kendisinin erkek kardeşi) Kont Benkendorf ’a mektubu: “Buradaki herkes Türkiye ile yaptığımız antlaşmaya öfkeli. İngiliz hükümetini antlaşmamızın ‘hükümsüz ve boş’ olduğunu söylemeye sevk eden aşırı aptallığa ve gösterişçiliğe anlam veremiyorum. Ne düşündüklerinin bizim için bir önemi yok. Şayet bu duruma silahla meydan okurlarsa, ancak o zaman bizim için bağlayıcı olur. Avrupa’nın üç buçuk atmasına sebep olan şey, Rusya’nın

İngilizce, Rusça ve Türkçe kaynakların hepsini birden değerlendirerek ittifakın her iki tarafındaki niyetleri, zihniyeti ve üçüncü bir taraf olarak Avrupa devletlerinin bu gelişmeye verdiği tepkileri analiz ediyor. Rusya’nın bu dönemde İstanbul’a gönderdiği diplomatların faaliyetlerini ve kendilerine verilen talimatların ne ölçüde başarıya ulaştığını sorguluyor. Tarafların Hünkâr İskelesi Antlaşması’yla ne tür menfaatler elde ettiğinin, bu antlaşmadan hangi ölçüde yararlanabildiğinin izini sürüyor.