İslam irfan tarihinin en mühim isimlerinden Şeyhü’l-Ekber Muhyiddin İbnü’l-Arabî’nin en çok tartışılan eseri Füsûsu’l-Hikem'dir.

Peygamberimizden (sav) aldığı manevî talimat üzerine “ne bir harf noksan ne de bir harf fazla” nakledilen hikmetlerin her biri, âlemlerin yüzü suyu hürmetine yaratıldığı kudsî bir hadiste buyurulan Cihanlar Serveri Peygamberimizin (sav) hakikatinden süzülüp gelmiştir.

Eserleri ile İslam tasavvuf geleneğinin düşünsel ve varoluşsal zenginliğini ve enginliğini ortaya koyarak tasavvuf literatürünü ilmî anlamda zenginleştiren bu büyük ârifin mühim eseri Füsûsu’l-Hikem, Türkçe okuyup yazanlar açısından sarih, temiz ve duru bir tercümesi ile Şeyhü’l-Ekber’in irfan dünyasındaki anlam derinliğini; varlık, insan ve bilgi anlayışını katmanları ve kırılmalarıyla yansıtıyor.

Muhyiddin Arabi, nâm-ı diğer, Şeyh-i Ekber'in en çok şerh edilmiş ve en çok halka aktarılmış eseridir. Misal aleminde Hz. Peygamberimiz tarafından kendisine talim edilen bu eseri bütün Müslüman ümmete duyurması istenmiştir. Her bir peygamberin ismi üzerinden bir hakikat kavramı izah edilir.

Bu kitap benliğin tutkularından uzaktır ve içine asla herhangi bir fitne karışmamıştır.

Muhyiddin Arabi, 27 peygamber için ayrı bir bölüm ve bir hikmet fası açtığı bu eserinde maddeyi üç boyuttan ibaret görenlerin idrak ve havsalalarının verasında bir anlatım dili eşliğinde hikmet ve irfan bahrının usta bir gavvası olduğunu bir kez daha gösteriyor.