“Tarihi Sevdiren Adam” olarak adlandırılan Ahmet Refik, 1880/1881 tarihinde İstanbul’da doğmuştur. Kuleli Askerî İdadisi’nin ardından girdiği Mekteb-i Harbiye’den 1898 yılında birincilikle mezun olduktan sonra muharip sınıftan devam etmeyerek askerî okullarda tarih, coğrafya ve Fransızca öğretmenliği yapmıştır. Askerî Mecmua’nın yayına hazırlanmasında görev alan Ahmet Refik, bu sırada çeşitli gazete ve dergilerde yazarlık da yapmıştır. Tarih-i Osmanî Encümeni üyesi olarak görev yaptığı sırada patlak veren Balkan Savaşları’nda sansür müfettişi olarak görevlendirilmiştir. Savaşın ardından askerlikten emekliye ayrılmasına rağmen Birinci Dünya Savaşı’nın başlaması üzerine yeniden göreve çağrılarak tekrar sansür müfettişliğine devam etmiştir. Birinci Dünya Savaşı’nın sona ermesinin ardından İstanbul Darülfünunu tarih müderrisliğine tayin edilmiş, 1925 yılında Türk Tarihi Encümeni Başkanlığı’na getirilmiştir. 1933 yılındaki üniversite reformunda İstanbul Üniversitesi’ndeki görevinden uzaklaştırılmıştır. Bundan sonraki süreçte çeşitli gazetelerde yazarlık yaparak geçimini sağlamış, 1937 yılında vefat etmiştir. Sultan II. Abdülhamit dönemi, II. Meşrutiyet dönemi ve Cumhuriyet döneminde çok sayıda eser vererek bu üç dönemin gençlerine hitabeden Ahmet Refik, okurlarına tarih sevgisini de aşılamayı başarmıştır. Çalışmalarını hazırlarken arşiv belgeleri, Osmanlı kronikleri ve yabancı tarihçilerin yazdığı eserlerden faydalanmıştır. Kitaplarını kaleme alırken halkın çoğunluğunun anlayabileceği yalınlıkta bir üslup kullanması, klasik tarih anlayışının dışına çıkarak Osmanlı devirlerinde toplumsal hayatın izlerini sürmesi, onun büyük bir okuyucu kitlesi tarafından ilgiyle takip edilmesini sağlamıştır. Bu tarih yazımını vatana ve millete bağlı insanlar yetiştirmek için önemli bir araç olarak kullanan Refik, halkın bu değerleri benimsemesi için oldukça gayret etmiştir.