Ebu Abdurrahman es-Sülemî (942-1021), Horasan'da yetişen evliyanın büyüklerindendir. Fıkıh, tefsir, hadis, lügat âlimi olmakla birlikte evliyanın büyüklerinden Ebu Amr-ı Nüceyd'in torunu olmakla birlikte dedesinin yanında küçük yaşta ilim öğrenmeye başlamıştır.

 

Zamanında bulunan evliyanın imamı olduğu bilir. Bütün ilimlerde âlim, hadis ilminde hafız olup tasavvufun inceliklerine hakkıyla vâkıftır. Bu yolun büyüklerinin hallerini, yollarını, tarihlerini anlatan çok kıymetli eserler tasnif eder. İlim öğrenmek üzere oldukça fazla sıkıntıyı göğüsleyerek hadis-i şerif yazmak için Nişâbur, Merv, Irak ve Hicaz’ı dolaşır. Kendisi hakkındaki en güzel anekdotları kendi döneminde yaşayanlar ve derslerinde bulunanlar aktarırlar. 

 

"Tasavvuf yolunda ilerlemek isteyen bir talebeye şu iki şey mutlaka lazımdır: Her halinde doğruluk ve bütün işlerinde edeb üzere bulunmak,” diyen Sülemî Hazretleri, erken dönem tasavvufunun ilkelerini ortaya koyarak sistematikleştiren isimdir, bu nedenle hem tasavvuf tarihi araştırmalarında hem de tasavvufî silsilelerde çok önemli bir yeri vardır. Bu çalışmalarıyla da tasavvufun ayrı bir kulvar değil, İslam içre bir yönelim olduğunu göstermiştir. Ayrıca Abdülkerim Kuşeyrî âlimleri ve mutasavvıfları yetiştirmiştir.