İlkokul birinci sınıfta öğretmenimin “Yıldızları neden gündüz göremeyiz?” sorusuna “Yıldızlar gündüzleri uyudukları için göremeyiz, öğretmenim.” cevabıyla başladı maceram. Annemin okula çağrılması ikinci aşamasıydı. Sanırım öğretmenim biraz sinirlenmişti… Herkes gibi küçük yaşta yazıp çizmeye başlayamadım ama çok sordum, çok sorguladım. Tüm cevapları ceplerimde biriktirdim. Gözlem yapmayı, izlemeyi çok sevdim. En çok da gökyüzünü ve yıldızları izlemeyi sevdim. Sonsuz boşluk; sonsuz hayaller demekti benim için. Sonrasında okullar okulları takip etti, okullar da hayalleri takip etti. Hayallerim beni Atatürk Üniversitesi Güzel Sanatlar Fakültesi Grafik Tasarım Bölümüne taşıdı. Okulumu bitirdikten sonra İstanbul’da kendime bir atölye açtım. Herkesin, hayal kurabileceği kendine ait bir yeri olmalıydı. Bir cebimde çizgilerim, bir cebimde kelimelerim, elimde kalemim, aklımda hayallerim… Çocuk kitapları arasında buldum kendimi.