İlkokul birinci sınıfta öğretmenimin "Yıldızları neden gündüz göremeyiz?" sorusuna "Yıldızlar gündüzleri uyudukları için göremeyiz öğretmenim." cevabıyla başladı maceram. Annemin okula çağrılması ikinci aşamasıydı. Sanırım biraz sinirlenmişti öğretmenim... Herkes gibi küçük yaşta yazıp çizmeye başlayamadım ama çok sordum, çok sorguladım. Tüm cevapları ceplerimde biriktirdim. Gözlem yapmayı, izlemeyi çok sevdim. En çok da gökyüzünü ve yıldızları izlemeyi sevdim. Sonsuz boşluk; sonsuz hayaller demekti benim için. Sonrasında okullar okulları takip etti, okullar da hayalleri takip etti. Hayallerim Atatürk Üniversitesi Güzel Sanatlar Fakültesi Grafik Tasarım bölümüne taşıdı beni. Okulumu bitirdikten sonra İstanbul’da bir atölye açtım kendime. Herkesin kendine ait bir yeri olmalıydı hayal kurabileceği. Bir cebimde çizgilerim, bir cebimde kelimelerim, elimde kalemim, aklımda hayallerim çocuk kitapları arasında buldum kendimi…