Hindistanlı Edebiyatçı ve tarihçi olan Muhammed Şiblî Nu’manî, 1857’de doğmuştur. Babası Şeyh Habibullah varlıklı bir avukat idi. Şiblî babasının evinde, meşhur âlim Çirayîyakutlu Muhammed Faruk’un nezaretinde İslamî ilimleri öğrendikten sonra, Rampur’da Mevlevî İrşad Hüseyin’in yanında fıkıh araştırmalarını daha ileriye götürdü. 1872’de Lahor’a giderek burada büyük bir Arapça uzmanı olan Prof. Feyz el-Hasan’ın yanında kendisini Arap edebiyatına vakfetti. Lahor’dan dönüşünde Sabarapurlu Mevlevi Ahmed Ali’nin yanında hadis ilmi tahsil etti ve sonra Deoband’a döndü. 1880’de avukatlık imtihanına girerek bir süre Azamgarh ve Basti’de avukatlık yaptı. Ancak bu işlerin hiçbiri onun ideallerine uymuyordu. Şiblî, eğitimine devam etmekte olan kardeşinin yanında Aligarh’ta bulunduğu sırada Sir Seyyid Ahmed’e takdim edildi, o da kendisine Collegiate School’da bir hocalık verdi ve az zaman sonra onu Arapça ve Farsça profesörü tayin etti (1 Şubat 1882). Sir Seyyid ile kurduğu bu temasın genç adamın edebî faaliyeti üzerinde çok önemli etkisi oldu ve hayatının geçmiş yıllarında toplamış olduğu bilgi hazinesini faydalı kılmayı öğrendi. 1914’te vefat etti.