Hayal kurmayı seven bir çocuk olarak büyüdüm ama bunları uzun yıllar içimde sakladım. Çünkü pek çok büyüğe göre büyümek demek artık hayal kurmayı bırakmak ve daha “ciddi olmak” demekti. Her çocuk gibi ben de bir an önce büyümek istediğimden, büyüklerin istediği gibi davranırsam büyümüş olacağımı zannettim. Sonra gerçekten büyüdüm ama hayallerim benden daha hızlı büyüdü. Öyle ki artık onları içimde saklayamıyordum. Sonunda kalemi kâğıdı elime alıp yazmaya başladım. Bugüne kadar “büyükler” için kitaplar yazdım ama o büyüklerin aslında içindeki çocuksuluğu yitirmemiş “küçükler” olduğunu sonradan öğrendim. Çünkü bazı “büyükler” o kadar büyüyorlar ki “çocuk” olmayı unutuyorlar. Bense çoğu zaman büyük olmayı unutuyordum. İşte o vakitlerde içimdeki çocuk “hadi benim için de bir kitap yaz, benim için de bir kitap yaz!” deyip duruyordu. “Psikolojik danışman” olarak sürekli çocuklarla bir arada bulunduğum için galiba bir tür sorumluluk da duyuyordum. Ama kafamdaki fikri yazıya nasıl dökeceğimi bilemiyordum. Sonra evin içinde pıtır pıtır gezinen minnoş bir kedimiz oldu. O zaman dedim ki hikâyenin içine bu sevimli yaramazları da katayım. Onlar da dünden razılarmış, hemen hayallerime yardıma koştular ve işte “Duygu Bankası” böyle doğdu. Umarım keyifle okursunuz. Sevgiler.