Hayal kurmayı seven bir çocuk olarak büyüdüm. Ama uzun yıllar boyunca hayallerimi içimde sakladım. Çünkü pek çok büyüğe göre büyümek; hayal kurmayı bırakmak ve daha “ciddi” biri olmak demekti. Ben de her çocuk gibi bir an önce büyümek istiyordum. Büyüklerin istediği gibi davranırsam, gerçekten büyümüş olacağımı sanıyordum. Sonra gerçekten büyüdüm… Ama hayallerim benden çok daha hızlı büyüdü! Öyle ki artık onları içimde tutamaz hâle geldim. Sonunda kalemi elime alıp yazmaya başladım. Bugüne dek hep “büyükler” için kitaplar yazdım. Ama zamanla o büyüklerin aslında içindeki çocuksuluğu yitirmemiş “küçükler” olduğunu öğrendim. Çünkü bazı insanlar gerçekten çok büyüyorlar; öyle ki bir zamanlar çocuk olduklarını bile unutuyorlar. Ben ise çoğu zaman büyük olmayı unutuyordum. İşte, o anlarda içimdeki çocuk sesleniyordu: “Benim için de bir kitap yaz! Ne olur benim için de bir kitap yaz!” Umarım yazdığım kitapları okurken yüzünüzde bir tebessüm belirir. Sevgiler…