"O gün anladım ki ben şanslı ve güçlü bir çocuktum. Çünkü bu hayatta mutlu bir aileye sahip olmak, onlarla birlikte gülebilmek insanı iyileştiriyor, güçlendiriyordu."

Bu kitap, kimsenin mükemmel olmak zorunda olmadığını anlatıyor. Evde icatlar patlayabilir, şarkılar beğenilmeyebilir, turşular tutmayabilir... Önemli olan birbirini sevmek, denemekten vazgeçmemek ve her koşulda yanında durmaktır. Ailede herkesin kendine özgü tuhaflıkları vardır; kimi sayılarla konuşur, kimi kötü şarkılar söyler, kimi de sürekli etiket yapıştırır ama bütün bu karmaşanın içinde sevgi hiç eksik değildir. Bu hikâye, çocuklara hataların aslında büyümenin doğal bir parçası olduğunu gösterir. Kırıcı sözler söylendiğinde özür dilemenin, kırık bir kalbi fark edip onarmanın ve yeniden birlikte gülmenin ne kadar değerli olduğunu anlatır. Böylece okur, aile olmanın aynı gezegende ya da aynı fikirde olmak değil; kalbin kalbe değmesi olduğunu hisseder.