Suzanne bir sabah uyanır ve küçük yelkenlisine atlayıp nehir boyunca yol alır.
Nereye gideceğini bilmez, ama kalbinin ona bir şey fısıldadığını hisseder.

Karşısına çıkan hayvanlar, sesler ve duraklar, ona unutamayacağı bir gün armağan eder. Kendini, geçmişini ve kim olduğunu yeniden keşfetmeye başlar.

Suzanne'nin yolculuğu; cesaretin, kaybın, dayanışmanın ve içsel dönüşümün dokunaklı bir öyküsüdür.

Hayat bazen bir nehirdir. Ve o nehir, sadece cesur olanlara kendini anlatır.

“Dünyayı keşfetmek ve kendime ait bir köşe bulmak istiyorum.”

Suzanne’in fiziksel yolculuğu aslında bir kendini anlama ve duygularını tanıma sürecidir. Bu hikâye, çocuklara hızlı ve gürültülü bir dünyada “durmak, bakmak ve hissetmek” gerektiğini nazikçe hatırlatır. Nehir, rüzgâr, hayvanlar ve doğanın sessiz sesleri hikâyenin temel yapıtaşlarını oluştururken, resimler sözcüklerle söylenmeyeni hissettirerek anlatıya derinlik katar. Suzanne’in yalnız yürüyüşü, çocuklara yalnızlığın kötü değil, dönüştürücü bir deneyim olabileceğini gösterir; içsel sessizliğin, büyümenin ve fark etmenin kapılarını aralar.