Ben Konstantinapol... Dünyanın göz bebeği…

Ay ışığı sularıma vuruyor... Beni cennete benzetiyor elçiler. “Altından nehirler geçen cennet. Selam sana Konstantiniyye, ey Peygamber müjdesi. Geleceğiz, bekle bizi.”

Ve yürüyor bir hükümdar…

Tuğlar, davullar, kösler, nakkarelerle... Tuğların rüzgârına tutulmuş kızıl, kara, doru, beyaz donlu atlarla... Kanatlı bir kısrak öncülüğünde aşılıyor surlarım...Gece kadar siyah. Topuklarına kadar uzanan yelesi, gök rengi gözleri…

Ve ben düşümde bu düşü anlatıyorum.

 

Sultan Mehmed’in rüyası. İmparator Konstantin’in ve Bizans’ın son sığınağı. Peygamber sözüyle müjdelenen, İsa’nın ve Meryem’in himayesinde olduğuna inanılan, uğruna candan geçilen şehir. Erguvan renkli tüllerle bezenmiş davetkâr güzel. İstanbul.

Bir önceki romanı Lâ’l ile TYB’den “Yılın Romanı Ödülü”nü alan Ayşe Kara, İstanbul’un Çağrısı’nda yine çok katmanlı bir kurguyla çıkıyor okurların karşısına. Ve ilk defa denenen bir şeyi yaparak tüm zamanların rüya şehrine bu şehir uğruna olanı biteni kendi ağzından anlattırıyor. Sultan Mehmed’in, XI. Konstantin’in, Elif’in, Anna’nın, Babanakkaş’ın, Ak Şeyh’in, Celep Munzur’un, Longo’nun, Burunsuz Gregoryus’un, Nalbantoğlu İhsan’ın, Talihi Yaver Turan’ın ve Çakır’ın İstanbul’unu…

Bir yanda bin yıllık başkentlerini kaybetme ihtimalini ilk kez bu kadar derinden hisseden Bizanslılar, bir yanda Peygamber müjdesine erişebilmek için her şeyi göze almış Türkler...

Ve Osmanlı ordugâhında peş peşe işlenen cinayetler, yürek söken esrarengiz bir katil…

Bir Bizans oyunu mu bu? Yoksa Sultan Mehmed’in hiç beklemediği yerden gelecek bir hesaplaşma mı?

Çağlar açıp çağlar kapatan topların yıkamadığı, aşılamayan surların bir sırrı mı var? Sır nedir?

Kutsal Sandık, Rum ateşi, karadan yürüyen gemiler, suda seken toplar, şehrin altını avuçlarının içi gibi bilen lağımcılar… Bir şehri korumak ya da fethetmek için ne gerekir?

“Ah! Tarihteki muhasaraların en ihtişamlısı.”

Ayşe Kara’dan karakterleri, kurgusu, tarihi atmosferi, incelikle işlenmiş detayları ve kuşatıcı bakışıyla İstanbul’a, Bizans’a ve Osmanlı’ya dair unutulmayacak bir roman; İstanbul’un Çağrısı…

Kitabın üzerinde çok çalışılmış ve gerçekten çok iyi kurulmuş bir hikayesi var. Dönemin İstanbul'u, Osmanlı ve Bizans'ı temsil eden karakterlerin ruh halleri, dünyanın göz bebeği olan şehri fethetmeye ve kaybetmeye doğru giden yolda yaşanan duygusal iniş çıkışlar, karakterler, dil, ikna edicilik vs. pek çok bakımdan çok iyi bir roman.

-İstanbul'un fethini gerçek bilgilerden beslenerek bu derece detaylı biçimde ve sağlam bir kurgu içinde anlatan ilk roman. -Hem tarihi roman okurlarına hem de iyi edebiyat okuruna hitap edecek bir kurguya ve anlatıma sahip. -Bir şehri fethetme ve kaybetme duygularına, olayların aktörlerine ilk kez bu kadar yakından bakan, Sultan veya İmparator olmanın ötesinde insan Fatih'e, insan Konstantin'e bu derece yaklaşan ilk roman. -Hikaye İstanbul'un ağzından anlatılıyor. -İstanbul'un fethi gibi zaten büyük bir hadisenin yanında kurguya son derece iyi işlenmiş bir polisiye hikaye de eşlik ediyor. -Fatih ve Konstantin'in dışında çok sağlam, renkli, inandırıcı, eğlendirici karakterler var kitapta.