Mavi oyada umut, sarı mendilde hazan, 
Aşk gönül savaşıdır, vuslat diyorsan kazan.

 

Kendini ne kadar tanıyorsun? Sonu belli olan bu hayat yolculuğunda, kendini tanıyamamışsa, başka neyi tanıdığını iddia edebilir ki insan?

 

Tarık Akarsu, küçük yaşta annesini kaybetmiş, yanlarında yetiştiği ve aile olarak gördüğü arkadaşlarıyla bir dünya kurmuştur kendine: Aysima, Maya, Füruzan, Âsım…

Küçük yaşta yüreğine ektiği Aysima, büyüdükçe bir sevda filizi verir gönlünde. Sevdasını yıllar boyu içinde büyütür de bir türlü söyleyemez muhatabına. Sütkardeşi Füruzan, onun adına bu sevdayı inşa etmeye çalışsa da araya maddi uçurumlar girer. Yıllar ve yollar, Aysima ile Tarık’a başka insanlar, başka hayatlar taşır da gönüllerinden birbirlerini silemezler.

Büyük acılar, büyük bedeller sonrası sevenler kavuşacak mıdır, taze bahar çiçekleri hayat bahşeden kokularını aynı hevesle cömertçe yayacak mıdır? Her ânı imtihanla çevrili dünya hayatında yüreğini aynı safiyette tutmak zor mudur, kolay mı? Gören göz, düşünen akıl, seven ve nefret eden gönül, acıyı ve sevinci yaşayarak imtihan olan kalpler…

 

Güller, dikenlerini aşınca açar çiçeklerini. Diğer çiçeklerden daha özel olmasının, daha asil olmasının nedeni budur… Seven, gülün dikenine dokunmuşsa vay haline! Hançer yarası merhem sayılır onun verdiği hicranın yanında.

 

Ahmed Günbay Yıldız’ın belki de artık yarım asra varan yazarlık hayatında kendine edindiği bir misyon var: Nesillerin ahlaklı, edepli, kendini ve dünyayı bilen, doğru anlayan bireyler olarak yetişmesine romanları vasıtasıyla yol göstermek. Yüklendiği misyon itibarıyla alanında belki de tek ve en etkili kalemlerden biri. Güçlü bir hikâye kurucusu olması ve kurgusunun temposu da onu öne çıkaran etkenlerdir. Sarı Mendil Mavi Oya da yukarıda anlattığımız özelliklere sahip, geniş bir yaş aralığına sunulabilecek, insanın anlam arayışına katkıda bulunabilecek bir roman.

İnsanın, zirvesinde tutunmaya çalıştığı en yüce dağ, sevgilinin kalbidir.

Her platformda sıkça duyduğumuz; manevi değerleri yitirmiş gençler, yozlaşmış ikili ilişkiler ve bu ilişkilerin insanları adeta manevi uçurumlara sürüklemesi, gelecek nesillerin maneviyatının tükenmesinden duyulan endişelere bir cevap niteliğinde bu kitap. Ahmed Günbay Yıldız’ın hemen tüm kitaplarında olduğu gibi ana izlek olarak karşımıza “manevi çöküşe kapı aralayacak herhangi bir şeye el uzatmamak” gibi bir düşünce çıkıyor. Ana yönelim bu olsa da Ahmed Günbay’ın karakterleri iki kutba çekiliyor genelde: kutbun bir tarafında duran karakterler; umarsızca hata yapan, kendisini engellemek isteyenlere kulak asmayan ve en sonunda bu hataların bedelini ödeyen, bu şekilde de okurlara ibret levhası olan olayları örüyor. Diğer kutupta ise her ne olursa olsun manevi değerlerinden ödün vermeyen ve adeta “Âsım’ın nesli”nden olan karakterler duruyor, sağlamca. Nitekim bu kitabında da okur, bu karakterlerden ibretler ve dersler çıkarıyor.