Abdülkadir-i Geylânî Hazretleri velayet basamaklarının en tepesindeki zirve isimlerden biridir. XII. asırda Bağdat'ta minber ve kürsülerde yükselen bu muhlis, muhrik ve müthiş sada asırlardır ihtizazını devam ettirmekte ve ölü gönüllere adeta hayat üflemektedir. Şeytanın ve nefsin iğvalarından ve korkunç hilelerinden sürekli mağlup olan Âdemoğullarına hususiyle, Hz. Muhammed ümmetine hitap eden bu samimi ses, gerçek imanı, takvayı, verayı ve ihlası en coşkun mertebede anlatmakta. İşte Geylânî Hazretlerinin bu eseri de esasen el-Gunye li-tâlibi tarikı'l-Hakk adlı mufassal eserinin son kısmı olan Tarikat edeplerine ve bahusus Kâdiriyye tarikatının üssü'l-esası olan mevzulara odaklanan bir eserdir. Bu eser müşid ve mürid ilişkilerini ve insana necata ulaştıran yedi esaslı kavramı izah etmekle kalmıyor, okuyanların günahkar ve bitap ruhlarını da tamir ediyor.

Açlığın, susuzluğun ve uykusuzluğun zahmetlerine katlanmak kolaydır bazen. Zor ve yorucu olan ise kötü ahlâkı tedavi etmektir.

Bu kitap tarikatların teşekkülündeki iki önemli unsurun; yani mürşitlerin ve müritlerin ilişkilerini düzenlemesi, mürşitlerin müritleri üzerindeki hakları, tesirleri ve davranışlarının yanı sıra, müritlerin ise mürşitlerine yönelik dikkat etmesi gereken hususlara odaklanmıştır. Tarikatların adabı, güzel ahlak, dervişlerin toplumsal hayatın içerisinde toplumsal zümrelerle olan münasebetleri ve nefse karşı yapılması gereken müessir mücahede yöntemlerini izah etmesi bakımından fevkalade şayan-ı dikkat ve ehemmiyet bir eserdir.